روش نگهداری آفات یا اتاله کردن چگونه است ؟

_نگهداری حشرات زنده:
اگر حشرات مخصوصا آفات گیاهی یا خانگی را با مقداری از مواد غذاییشان در داخل بطری بگذاریم و سر ظرف مزبور را با تور سیمی یا پارچه ی ململ بپوشانیم، میتوان حشرات بالغ آنها را به دست آورد و یا برای مدت طولانی طرز زندگی آنها را مطالعه کرد.در ظروف نگهداری حشرات باید علاوه بر غذا،رطوبت،نور و هوای کافی وجود داشته باشد،زیرا بر حسب طرز زندگی،هر حشره به مقادیر مختلفی از عوامل مزبور احتیاج دارد. گاهی بهتر است حشرات زنده را از محل زندگی خود دور نکرد و همانجا آنها را زیر قفسهایی مورد مطالعه قرار داد. مثلا هرگاه حشراتی از بوته های کوچک و علوفه تغذیه میکنند میتوان بر حسب شرایط محلی نوعی قفس توری ساخت و روی علوفه ی مزبور قرار داد.
_سنجاق زدن به حشرات:
بعضی از حشرات را میتوان در مزرعه سنجاق نمود و آنها را در جعبه ی کلکسیون قرار داد و یا سنجاق را به چوب پنبه در لوله های شیشه ای اتصال داد.
چنانچه حشرات آنقدر ریز باشند که فرو بردن سنجاق در بدنشان ممکن نباشد، میتوان آنها را مستقیما روی مقوا چسباند و به مقوا سنجاق زد. گاهی این حشرات را با سنجاق دو سر به طول 5/1سانتیمتر روی مقوا میچسبانند و یا در انتهای مقوای سه گوش قرار میدهند. برای شروع کار میتوان از سنجاقهای ته گرد معمولی استفاده نمود ولی طول این سنجاقها کم است و به علاوه زود زنگ میزنند. سنجاقهای فولادی مخصوص نگهداری حشرات از نمره ی صفر تا هفت با زخامتهای مختلف وجود دارند که معمولا برای سنجاق زدن به حشرات از آنها استفاده میکنند. بسیاری از حشرات را که جثه ی متوسطی داشته و طول آنها بین 5/0 تا 3 سانتیمتر است میتوان بدون گسترش بال سنجاق زد.
مگسها،زنبورها،ملخها،سن ها و قاب بالان را میتوان پس از جمع آوری و کشتن سنجاق زد. سنجاق را به طور عمود از پشت به داخل بدن حشره فرو میکنند.حشره در ارتفاع معینی که تقریبا یک سانتیمتر از قسمت پهن و انتهایی سنجاق فاصله دارد قرار میگیرد. به فاصله ی یک سانتیمتر از سطح شکم حشره اتیکت مقوایی قرار میگیرد که اطلاعات مربوط به محل و تاریخ جمع آوری و نام جمع آوری کننده روی آن نوشته میشود { معتبر تر آن است که علاوه بر این سه داده، ارتفاع از سطح دریا نیز مرقوم گردد}. پس از شناسایی دقیق هر گونه بهتر است اتیکت دیگری در کنار اتیکت اول نصب شود که روی آن اطلاعات مربوط با نام علمی، خانواده و راسته ی گونه ی مورد نظر ثبت شده باشد.
حشرات سنجاق خورده را میتوان در هر نوع جعبه که کف آن پوشش نرمی از قبیل چوب پنبه،سلوفان و غیره باشد قرار داد { امروزه متداول است که کف یا همان زمینه ی جعبه از یونولیت باشد؛ اخیرا هم از فوم ماکت سازی برای این کار استفاده میشود که بسیار مناسب است.}
در موزه های حشره شناسی از جعبه هایی به ابعاد 18 در 30 یا 18 در 40 و یا 8 در 25 سانتیمتر استفاده میکنند. گاهی برای آنکه شکل مراحل مختلف زندگی حشره یا خسارت آن را به اشیاء مختلف و گیاهان نشان دهند، آنها را در جعبه هایی که پوشش شیشه ای دارند قرار میدهند. درون جعبه های کلکسیون را میتوان به قسمتهای مختلف تقسیم کرد. در هر قسمت خانواده یا ژانرهای یک راسته از حشرات را قرار میدهند. معمولا گونه های مختلف حشرات هر خانواده پهلو به پهلو در روی یک خط افقی قرار میگیرند.
_ اتاله کردن:
هنگام سنجاق زدن حشرات مخصوصا پروانگان لازم است بال آنها را به صورت گسترده خشک کرد. برای گستراندن بالها از اتالوار استفاده میکنند. اتالوار دو قطعه فیبر است که روی آن چوب پنبه یا سلوفان قرار دارد. قطعات فیبر روی پایه ی چوبی به طور مایل قرار میگیرند. فاصله ی بین این دو قطعه به شکل شیاری است که قسمت اصلی بدن حشره در داخل آن قرار میگیرد و بالها روی صفحه ی چوب پنبه گسترانده میشوند. عرض شیار ممکن است در یک طرف اتالوار کمتر و در طرف دیگر زیاد باشد، تا بتوان بدن حشراتی را که قطر آنها بین 5 تا 15 میلیمترباشد در داخل شیار قرار داد. بعضی اوقات دو قطعه چوب پنبه را در روی پایه طوری نصب میکنند که فاصله ی آنها را میتوان نسبت به یکدیگر تغییر داد و حشرات با جثه ی کوچک یا بزرگ را در داخل شیار جای داد
معمولا وقتی قسمت ته پروانه داخل شیار اتالوار قرار میگیرد شاخکها و بالها و پاها به طور نا منظم هستند. برای گستراندن بالها از دو نوار کاغذ که بالها زیر آن قرار میگیرند،استفاده میشود. سنجاقهای بعدی به ترتیب شاخکها و پاها را به طور منظمی مرتب میکند. اتالوار را میتوان به سادگی با تعبیه ی شیاری روی سلوفان معمولی ساخت. در صورتی که به راحتی نشود پاها و شاخک پروانه ها را روی اتالوار مزتب نمود، بهتر است قسمت برجسته ی انتهای سنجاق را داخل سوراخی که روی سلوفان تهیه شده قرار داد. به این ترتیب راحتتر میتوان با قرار دادن نوار و به کمک سنجاق بالها و ضمائم بدن پروانه را منظم نمود.
http://insecta.mihanblog.com/post/21