مدیریت مراحل مختلف زندگی مرغ های خانگی
مدیریت مراحل مختلف زندگی مرغ های خانگی جوجه‌کشی
مدیریت جوجه‌ها، جوجه اردک‌ها، بچه غازها و سایر جوجه‌های طیور شبیه به هم است و بزرگترین تفاوت آن‌ها مربوط به نیازهای غذایی‌شان است.
محل جوجه‌کشی باید ۴۸-۷۲ ساعت قبل از تولد جوجه‌ها تنظیم شده باشد تا اطمینان حاصل شود که تمام تجهیزات به‌خوبی کار می‌کنند و به تمام متغیرها و مؤلفه‌های محیطی زمان داده شود تا به اندازه دمای جوجه‌کشی گرم شوند.
باید غذا، آب و گرمای لازم تأمین باشد تا جوجه شروع خوبی داشته باشد.
تنظیمات ایده‌آل در شکل زیر نمایش داده شده‌اند.
لامپ حرارتی در مرکز قرار می‌گیرد و آب و غذا به تناوب اطراف منبع گرما قرار می‌گیرند تا جوجه در هر جا به آب و غذا دسترسی داشته باشد.
برای فضاهای کوچک‌تر می‌توان از جعبه، مخزن آبخوری گاو یا تجهیزات مشابه برای جوجه‌کشی استفاده کرد.
در محیط باید آبخوری()، غذاخوری(ــــ) و لامپ حرارتی(⬥) در حلقه‌ی جوجه‌کشی چیده شود.
به‌عنوان یک قاعده کلی جوجه‌کشی، دمای محیط را در هفته اول روی 35درجه سانتی گراد تنظیم کنید و هر هفته پنج درجه آن را کاهش دهید تا به دمای محیط بیرون برسید.
این شاید بدان معنا باشد که در طی روز نیازی به لامپ حرارتی نیست اما شب‌ها با خنک‌تر شدن هوا جوجه‌ها باید همچنان به لامپ حرارتی دسترسی داشته باشند.
لامپ حرارتی را می‌توان از فروشگاه‌های مخصوص خریداری کرد و با لامپ ۱۰ وات تفاوت دارد.
لامپ حرارتی را می‌توان با نور سفید یا قرمز خریداری کرد؛ نور سفید مشکلی ندارد اما نور قرمز بیشتر رایج است.
مشاهده‌ی جوجه‌ها در اطراف مادر مصنوعی یا دستگاه گرم‌کننده می‌تواند اطلاعات زیادی را در اختیار علاقه‌مندان قرار دهد.
مثلاً اگر جوجه‌ها زیر لامپ دور هم جمع شده باشند (مانند تصویر)، یعنی سردشان است.
مشاهده‌ی جوجه‌ها در اطراف دستگاه‌های گرم‌کننده یعنی بیش از حد گرم‌شان است.
اگر جوجه‌ها در یک قسمت از دستگاه دور هم جمع شده‌اند نه زیر لامپ، یعنی از جایی سوز می‌آید.
جوجه‌ها وقتی از همیشه راحت‌تر هستند که به طور مساوی در منطقه جوجه‌کشی پراکنده شده باشند.
علاوه بر موقعیت فیزیکی جوجه‌ها در ناحیه‌ی جوجه‌کشی، میزان صدایی که از خودشان تولید می‌کنند هم می‌تواند نشان دهد که سردشان یا گرم‌شان است (جیک جیک زیاد همه‌ی جوجه‌ها) یا جایشان راحت است یا نه (بعضی‌ها جیک جیک می‌کنند اما نه همه‌شان).
جوجه‌ها زیر لامپ حرارتی تجمع کرده‌اند که یعنی دمای نگهداری‌شان بیش از حد پایین است.
آن‌ها باید در سرتاسر محوطه پراکنده باشند. حواستان باشد که آب و غذا دور از لامپ حرارتی قرارداده شود.
بزرگ شدن و پر درآوردن
بزرگ شدن طیور باعث تغییر در وزن بدن و از دست دادن کرک‌ها و جایگزینی آن‌ها با پر میشود.
تنها پرنده‌های ۶ هفته‌ای و بزرگ‌تر باید به فضای باز بیرون دسترسی داشته باشند.
جوجه‌ها غالباً تا ۶ هفتگی پر در می‌آورند و می‌توانند محیط را بهتر از جوجه‌های کوچک‌تر تحمل کنند.
آب و غذا باید در قفس مرغ‌ها نگهداری شود و بسته به موقعیت، شاید نیاز باشد که در طی ماه‌های تابستان خارج از مرغداری نیز آب قرار دهید.
آب بیرون از مرغداری باید در سایه نگهداری شود، اما ترجیحاً نه زیر درخت یا بوته.
در این صورت پرندگان وحشی به آب جذب می‌شوند و نباید منبع آب را جایی قرار دهید که پرندگان وحشی ممکن است در آن مدفوع کنند.
طیور جوان را می‌توان تعلیم داد تا شب‌ها به داخل مرغداری بازگردند، بدین صورت که چراغ‌های مرغداری را ۲۰ تا ۳۰ دقیقه پس از غروب آفتاب همچنان روشن نگه دارید.
در یکی دو هفته‌ی اول ممکن است لازم باشد که جوجه‌ها را بگیرید و به داخل برگردانید، اما به مرور یاد می‌گیرند که با نزدیک شدن غروب آفتاب به داخل برگردند.
بزرگسالی و بالغ شدن
مراقبت از جوجه‌های بالغ آسان‌تر است. تمام موارد مربوط به آب، غذا و دما قبلاً مورد بحث قرار گرفتند و در جوجه‌های بالغ نیازی به ایجاد تغییر در این موارد نیست.
نکته‌ی مهمی که باید به خاطر داشت این است که پرنده‌ها در میان خودشان سلسله مراتبی اجتماعی درست می‌کنند و برهم زدن این سلسله‌مراتب به‌وسیله‌ی حذف مرغ‌ها یا خروس‌ها باعث رفتار تهاجمی میان پرنده‌ها میشود.
این مسئله شایع است و پس از برقراری سلسله‌مراتب جدید رفع و رجوع میشود.
مدت زمانی که افراد می‌توانند در حیاط یا حیاط خلوت خود جوجه پرورش بدهند بسته به هدف نهایی‌شان (گوشت، تخم‌مرغ، سرگرمی) متفاوت است.
جوجه‌هایی که تخم‌گذار هستند یا برای سرگرمی نگهداری می‌شوند یک دوره پرریزی را پشت سر خواهند گذاشت.
پرریزی نشان می‌دهد که مرغ به لحاظ بیولوژیکی نیاز دارد تا مدتی استراحت کرده و تخم‌گذاری نکند که این مسئله باعث رشد پرهای جدید و توقف تخم‌گذاری میشود.
از دست دادن بیش از حد پرها یا توقف تخم‌گذاری ممکن است موجب نگرانی برخی افراد شود. دوره‌ی پرریزی معمولاً ۶ هفته به طول خواهد انجامید.
اگر روشنایی و تغذیه مناسب برای مرغ‌ها فراهم شود، دوباره شروع به تخم‌گذاری خواهند کرد.
رویکردهای کلی مدیریتی بستر
پیش‌تر در مورد بستر صحبت کردیم اما در مورد مدیریت بستر نه.
لزومی به جمع کردن بستر از منطقه‌ی جوجه‌کشی نیست مگر این‌که آب و رطوبت به آن نفوذ کرده باشد.
می‌توان برای تمیز نگه داشتن بستر موادی که به‌عنوان بستر مورد استفاده قرار می‌دهید را به مواد قبلی اضافه کنید اما لزومی به جمع کردن موادی که از پیش بوده‌اند نیست.
اگر بیماری وجود نداشته باشد یا الزام قانونی نداشته باشید، می‌توانید متریال بستر را هر ۶ الی ۱۲ ماه یک بار جمع کرده و ازنو بریزید.
توصیه میشود که اگر قرار است این کار را هر ۶ ماه یک‌بار انجام دهید در ماه‌های فروردین/اردیبهشت، مهر/آبان انجام دهید.
اگر قرار است یک‌بار انجام شود پس در فصل بهار این کار را انجام دهید.
تمیزکاری پس از ماه‌های زمستانی امکان پاک‌سازی بستر از رطوبت را فراهم می‌کند و تمیزکاری در پاییز مجالی برای ضدعفونی کردن انگل‌های خارجی پیش از نگهداری طولانی‌مدت مرغ و خروس‌ها در مرغداری در ماه‌های زمستانی فراهم می‌آورد.
یکی از معایب تمیزکاری در پاییز این است که متریالی که می‌توانند به‌عنوان عایق در ماه‌های زمستانی عمل کنند را دور می‌ریزید.
آب و غذا
آب و غذای سالم باید روزانه در اختیار پرنده‌ها قرار بگیرد. غذا باید در مکانی خشک و خنک و درون محفظه‌ای که جوندگان به آن دسترسی ندارند نگهداری شود.
سطل‌های پلاستیکی یا فلزی محافظت لازم را در برابر جوندگان و دیگر حیوانات فراهم می‌آورند.
باید به اندازه‌ای غذا تهیه کنید که در عرض ۳۰ روز مصرف شود تا مطمئن باشید خواص غذایی آن از بین نرفته باشد و فاسد نشوند.
آب را باید روزانه عوض کنید؛ در صورت لزوم می‌توانید آبخوری را با صابون بشویید تا آلودگی‌ها و باکتری‌هایی که ممکن است روی آن جمع شده باشند را بزدایید.
اگر لازم باشد می‌توان به آب آشامیدنی به‌عنوان ضدعفونی کننده و کنترل‌کننده‌ی باکتری، کلر زد.
به‌این‌ترتیب که محلول استوک درست می‌کنید: ۱ قاشق غذاخوری سفیدکننده به‌ازای نیم گالن آب و سپس اضافه کردن ۲ قاشق غذاخوری از محلول استوک به یک گالن آب.
هر هفته باید محل استوک از نو ساخته شود تا اثر کلر حفظ شود.
الزامات مربوط به فضا
صنعت تجاری طیور برنامه‌های رسیدگی بسیاری مرتبط با الزامات مربوط به فضا دارد.
جدول زیر حداقل الزامات فضایی لازم برای غذاخوری، آبخوری و محل زندگی را نشان می‌دهد.
برای پرنده‌های خانگی به آسانی می‌توان فضای اضافی فراهم آورد اما محدودیت‌های ساختار خانگی، موقعیت مکانی (شهر یا روستا)، یا تعداد پرندگان تاثیرگذار است.
به طور کلی بهتر است که با افزایش سن پرندگان، فضای بیشتری در اختیار آن‌ها قرار دهید.
مواردی که در جدول زیر آورده شده‌اند شامل دسترسی به فضای باز نمی‌باشند و برای پرندگانی با جثه متوسط هستند.
اختلالات رفتاری هم‌نوع خواری
جوجه‌ها ذاتاً پرخاشگر بوده و همه‌چیزخوار هستند. آن‌ها ممکن است هم‌نوع خوار هم بشوند (به یکدیگر نوک بزنند).
اگر به‌طور فشرده جمعیت زیادی از آن‌ها در یک جا قرار بگیرند یا اگر فضای کافی برای منابع نداشته باشند ( دسترسی به غذاخوری، آبخوری، جعبه آشیانه محدود باشد) روشنایی مناسب نباشد، ساییدگی یا پارگی به دلیل آسیب دیدن یا جفت‌گیری داشته باشند، کمبودی در رژیم غذایی‌شان باشد، دچار فرو افتادگی باشند یا نوع نژادشان اصولا هم‌نوع خواری بیشتری داشته باشد، این مسئله میان پرندگان بروز می‌کند.
درنتیجه مدیریت پرندگان باید در جهت محدود کردن این رفتار یا کاهش آن صورت بگیرد.
برخی از راهکارهای بالقوه شامل افزایش فضا، کم کردن نور جهت به حداقل رساندن فعالیت،حذف پرنده‌های زخمی، استفاده از ترکیب anti-pick جهت پوشش نواحی آسیب‌دیده یا اصلاح نوک پرنده‌ها می‌‌باشد.
همچنین می‌توان با پخش کردن دانه‌های مخلوط در بستر به منظور ترویج رفتار «پی غذا گشتن» یا پخش کردن چمن‌های کوتاه شده روی بستر یا آویزان کردن قطعات یونجه این رفتارها را در پرنده‌ها کاهش داد.
این موارد به‌عنوان پیشنهاد مطرح شده‌اند و هر دسته از پرندگان ممکن است رفتاری متفاوت داشته باشند بنابراین برای رسیدن به موفقیت شاید لازم باشد چند کار مختلف را امتحان کنید.
برخی نیز پیشنهاد می‌کنند که نور قرمز می‌تواند باعث کاهش نوک‌زدن شود چراکه دیگر خون و نواحی خون‌ریزی کرده باعث برانگیخته شدن کنجکاوی و وسوسه کردن پرنده‌ها به نوک زدن نخواهد شد.
کرچ شدن
در دوره‌ی کرچ شدن، هورمون‌های مرغ رفتارش را تغییر می‌دهند که نشان می‌دهد وقت لانه‌سازی و جوجه گیری رسیده است.
مرغ کرچ دیگر تخم‌گذاری نمی‌کند، جعبه‌ی لانه یا منطقه‌ای را در مرغداری که لانه‌ی او به حساب می‌آید را شناسایی می‌کند و ممکن است خشونتش به خاطر مراقبت از تخم‌ها بیشتر شود.
بهترین راه برای جلوگیری از کرچ شدن مرغ این است که به‌طور روزانه تخم‌مرغ‌ها را جمع‌آوری کنید؛ هرچند این کار همیشه موفقیت‌آمیز نخواهد بود.
مرغ کرچ باید برای مدتی کوتاه از دیگر مرغ‌ها جدا شود تا چرخه‌ی هورمونی‌اش شکسته شود.
این کار را می‌توان به وسیله‌ی برداشتن لانه‌اش و برداشتن تخم‌های خودش و مرغ‌های دیگر انجام داد تا ادعای تخم‌های دیگر مرغ‌ها را نیز نکند.
بیشتر صاحبین مرغداری که در حیاط یا حیاط خلوت پرورش می‌دهند تمایل دارند تا مرغ‌ها بیشتر تخم‌گذاری کنند تا لانه درست کنند و روی تخم‌ها بنشینند.
خوردن تخم‌ها
گاهاً ممکن است مرغ‌ها به خوردن تخم‌های خودشان یا دیگران عادت پیدا کنند.
این رفتار به خاطر ازدحام بیش از حد، فضای نامساعد لانه، کمبودهای تغذیه‌ای، شدت زیاد نور یا رها کردن تخم‌مرغ‌های ترک خورده یا شکسته در مرغداری بروز می‌کند و مانند دیگر رفتارهایی که پیش‌تر راجع بهشان صحبت کردیم، این رفتار را نیز می‌توان در برخی مواد از بین برد یا تعدیل کرد.
راه‌حل چنین رفتاری می‌تواند جمع کردن تخم‌مرغ‌ها، افزایش دسترسی به لانه، تاریک کردن لانه یا اصلاح منقار باشد.
اگر رفتار خوردن تخم متوقف نشد، بهترین رویکرد شاید تحریک مرغ‌ها به پرریزی باشد که باعث توقف تخم‌گذاری و از بین رفتار این رفتار و سپس وادار کردن مرغ‌ها به تخم‌گذاری در چند هفته بعد باشد.
کنترل شکارچی
هر کسی که می‌خواهد مرغداری کند باید به فکر کنترل شکارچی هم باشد.
همان‌طور که قبلاً اشاره شد، طراحی لانه مرغ می‌تواند موجب کاهش تعداد پرندگان وحشی و در برخی موارد شکارچیانی شود که وارد مرغداری می‌شوند.
سوراخ یا منفذ کوچکی که شکارچی بتواند از آن به پرندگان دسترسی پیدا کند فاجعه به بار خواهد آورد بنابراین بهترین رویکرد این است مطمئن شوید تمام درزها و سوراخ‌ها و راه‌های ورودی به مرغداری امن هستند.
راکون‌ها، صاریغ‌ها، سمورها و راسوها، روباه‌ها، کایوت‌ها و دیگر حیوانات ممکن است راهی برای ورود به مرغداری یا بیرون کشیدن پرنده‌ها از آن‌جا پیدا کنند.
اگر پرندگان به فضای باز دسترسی دارند، لازم است از حصار سیمی استفاده کنید.
از حصار سیمی می‌توان برای فضای باز استفاده کرد اما حصار باید در عمق ۲۰ سانتی‌متر جای گذاری شود تا شکارچیان با کندن زمین نتوانند راهی به داخل آن پیدا کنند.
به‌علاوه، بوته‌ها و درختچه‌ها می‌توانند جلوی حملات هوایی جانوران شکاری و یا استفاده از توری برای سقف می‌تواند جلوی پرندگان شکارچی را بگیرد.
بسته به قوانین، مشورت با سازمان کنترل حیوانات می‌تواند اطلاعاتی در مورد بهترین راه مقابله برای مراقبت از مرغداری در حیاط فراهم آورد.
سگ‌ها هم می‌توانند به‌عنوان شکارچی مشکل‌زا باشد.
سگ‌ها سهواً برای بازی با پرنده‌ها آن‌ها را می‌کشند.
نتیجه
مرغداری در حیاط یا حیاط خلوت می‌تواند تجربه‌ای هیجان‌انگیز باشد، مادامی که روش‌های مدیریتی درستی را به‌کار ببرید.
طراحی مرغداری می‌تواند بطور چشمگیری بر کارآمدی تهویه، دما و کنترل شکارچی اثر بگذارد.
در اوایل زندگی جوجه مدیریت کمی سخت‌تر و شدیدتر است و به تدریج و با افزایش سن جوجه‌ها، اشتباهات قابل‌بخشش‌تر می‌شوند.
درنهایت این‌که، در پرندگان ممکن است رفتارهایی بروز کند که برای خودشان و دیگر پرندگان یا برای تخم‌ها زیان‌آور باشد؛ بنابراین هرچه سریع‌تر باید به آن‌ها رسیدگی کرد.
منبع petpezeshk.com
ثبت نام
با ایمیل خود وارد شویدورود
